उपन्यास भाग - 1

उपन्यास 

भाग - 1

कोठाको आखिझ्याल्बाट बिहानको चिसो हावा उसको सरिरलाई छोएर जान्छ | उसको निन्द्रा खुल्छ तर अल्छी मान्दै पल्टिरख्छ | कस्तो अचम्म, आज त आफै निन्द्रा खुलो उसको, साधै अलारामले उठाउने उसलाई | उठेर मुख धोइवरि चिया बनाइखनछ | आज त सनिबार हो, न कलेज जानुपर्छ न त अफिस नै, नुहाई धुवाई र सरसफाई गर्ने सोच राख्दै एकछिन ब्यायाम गर्छ |

यतिकैमा उसको मोबाइलमा फोन आउछ, "हेल्लो, को होला?"

"मा क्या त, चिन्नु भएन ??"

उसलाई निकै कौतुहल हुन्छा | को होला त यस्तो मधुर आवाजको धनी |

"अह, चिन्न सकिन त ??"

"तपाई सुबोध दाइ  हैन ? मा कुन्ती बोलेको क्या. मेरो फोन नै अफ भयो सो यहाँ एक जना दाइ को मागेर कल गरेको. म बसपार्कमा आइसके .छिटो लिन आउनु है ." फोन काटियो. सायद ब्यालेन्स सकियो होला. अब उसलाई झन् कौतुहल हुन्छ . कुन्ती नाम गरेको कोइ बहिनि नै छैन उसको | कसले फोन गरेछ | उसको पनि नाम त दिपेश नै हो तर एउटै नाम भएको मान्छे कति हुन्छन कति | अस्चार्य हुदै फेरी तेही नम्बरमा कल गर्छ तर केटा मान्छेको आवाजमा " म मोबाइलको धनि हु | त्येउ बहिनि त बसपार्कमै छिन | तपाइँ तुरुन्तै लिन जानु रे है | म त कोठा गईसके |”

to be continue...
ओ हो, बाहिनी तिमि पो? मैले त नचिनिराको ? ठुली भएछु त नानि?
अ दाइ, के गर्नु र? खायो बासेउ ।

पल्लो गाउको माइला काकाको छोरि पो रहेछ ।